off

‘Als je het mij vraagt…
Als we zouden kunnen zien hoeveel mensen op straat met pijn kampen, met chronische pijn, zouden we ons minder alleen, minder beperkt voelen, meer verbonden. Maar wat we zien, zijn mensen die ‘gewoon’ wandelen, boodschappen doen, door de natuur lopen, over een markt slenteren, in de rij staan ergens voor… We zien hen, ik zie hen, ogenschijnlijk zonder pijn, terwijl ik me op mijn elektrische fiets een beperkt stuk voortbeweeg, of toch even snel boodschappen doe, met mijn ene been steeds op die boodschappenkar als ik moet staan, of zittend in de trein met mijn been op de vouwfiets. In een volle trein stap ik niet (meer).
Maar wat ziet een ander aan ons? Aan mij? Een vrouw die ogenschijnlijk ‘gewoon’ boodschappen doet, kan fietsen in de natuur, lekker gaat zitten in de trein, heerlijk vaart in haar kano op zee, of op het ijs (als dat er nog is..) lekker op een prikslee zit of op een klapstoel met een beenkruk langs het voetbalveld.
Pijn is onzichtbaar, goddank, zodat we allemaal alles ‘gewoon’ lijken te kunnen en niet gezien worden als beperkt of gehandicapt.
Pijn is onzichtbaar, verdomme, zodat we elkaar niet herkennen, die vele, vele mensen die kampen met pijn die niet meer over gaat. We hoeven elkaar niks uit te leggen, we begrijpen elkaar zonder woorden. Maar, en daarom verdomme, we zien elkaar niet, we herkennen elkaar niet!
Als we op een dag afspreken allemaal de straat op te gaan met zo’n visserskrukje om de schouder, of met een ander symbool, hoe gezellig zou dat zijn? We zouden elkaar allemaal voorrang geven in de rij, elkaar een held vinden op straat, toch lopend of fietsend of zittend, ondanks de pijn. Wat een plots zichtbare enorme groep helden!
Mijn complimenten en bewondering voor al deze onzichtbare helden, voor jullie die doorzetten en de pijn weerstaan, die niet opgeven. Cool, ga door, houd moed. Dat blijf ik ook doen, al is het onzichtbaar’.