Wat voor een gezond persoon de gewoonste zaak van de wereld is waar hij niet eens over nadenkt, kan iemand met chronische pijn een hoofdrol in een slapstick bezorgen!

Zoals wanneer ik voor mijn revalidatie even een stukje wil gaan wandelen. Dat klinkt simpel, nietwaar? Maar bijna iedere vrouw in Nederland kent de hilarische sketch van Brigitte Kaandorp, waarin ze een beeldend verslag doet van haar heilloze poging om met een peuter op de fiets op stap te gaan. Ongeveer zo voel ik me tegenwoordig als ik me op weg wil begeven om eens een lekker eind te gaan lopen. Dat is goed voor de revalidatie en de conditie, dus dat moet liefst elke dag. Nu ben ik sowieso al iemand die als ze de deur uit gaat (om het even wat ik van plan ben buitenshuis te gaan doen), drie keer terug moet omdat ze iets is vergeten. Tegenwoordig is alles nog een stuk ingewikkelder. Wat ik allemaal óm moet binden, áán moet snoeren en ín moet pluggen voordat ik lichamelijke arbeid kan verrichten, is indrukwekkend.

Om te beginnen zijn daar de vier elektrodes van de TENS, die op mijn rug bevestigd moeten worden. Deze zijn zelfklevend en tussen de elektrodes moet minimaal drie centimeter zitten. Ik probeer ze op te plakken terwijl ik met mijn rug naar de spiegel sta. Maar als je moet handelen voor een spiegel doe je alles precies verkeerd om. En het zal wel aan mij liggen, maar het went niet. Het gaat dan ook nog steeds niet beter, zelfs niet na twee maanden ervaring. Wat een gehannes! Dan komen de snoeren. Die moeten de elektrodes verbinden met het TENS-apparaatje. Die snoeren zijn erg lang en zitten vooral bij het toiletbezoek verschrikkelijk in de weg, dus die moet ik ter voorkoming van onfrisse ongelukjes met leukoplast op mijn buik vastplakken. Elke dag een nieuw plekje zoeken want ik krijg uitslag van de pleister. Het kastje zal ik later aan mijn broekzak bevestigen. Je vraagt je af waarom ze die kastjes in hemelsnaam niet zo klein maken dat ze ín je broekzak passen. Gezien het feit dat ze enkele jaren geleden al de meest minuscule telefoons konden maken zou dat een fluitje van een cent moeten zijn. Maar het zal wel een kwestie van een te kleine markt zijn, want jammer genoeg lopen mijn lotgenoten en ik nog steeds rond met een soort koelkast.

Enfin, ik dwaal af.

Daarna is het tijd voor de bekkenband. Die moet zo strak mogelijk om mijn heupen worden bevestigd en worden vastgezet met klittenband. Oppassen dat de snoeren er niet tussen komen. Dan kan eindelijk mijn broek omhoog en dichtgeritst, waarbij ik dan weer opnieuw moet oppassen dat er geen draden vast komen te zitten. Ten slotte moffel ik het restant van de snoeren weg in mijn broek.

We zijn halverwege.

Sokken aantrekken gaat al heel lang niet meer. Het wil nog wel eens lukken als ik als een schildpad op mijn rug
op bed ga liggen spartelen, maar sinds kort heb ik daar ook een handig apparaatje voor. Hoe dan ook moet ik aan de sokken denken voordat ik de hele TENS-installatie aanbreng, want met een dichtgeritste broek en een kastje aan mijn broekzak geklemd lukt het zeker niet meer. Volgende horde zijn de schoenen. Ook hier moeten weer veters worden aangetrokken en gestrikt, waar ik eigenlijk niet bij kan. Dus ook dat is nog een heel gestuntel, maar uiteindelijk zijn we er klaar voor. Tot zover de theorie.

Nu komen de wetten van Kaandorp om de hoek kijken. In de praktijk gaat namelijk niets zoals in theorie. Ik vergeet mijn sokken aan te trekken voordat alle snoeren worden bevestigd. Ik moet weer plassen net als alles erop zit en aanstaat. Als alles dan opnieuw klaar is voor de strijd krijg ik een oplawaai van de stroom omdat er intussen een stekker is losgeschoten. Buiten blijkt mijn veter niet strak genoeg te zitten. Als ik me met veel moeite buk – ik kan op straat nu eenmaal niet de schildpadact doen – schiet er weer een snoer los. Dan moet ik dus terug naar huis om alles opnieuw in te pluggen, want anders word ik nog opgepakt voor de vrouwelijke variant van potloodventen.

Zo kan ik nog wel even doorgaan. Even wandelen? Joh, ik ben al uitgeput voordat ik goed en wel op weg ben!

Bovenstaand blog werd geschreven in het voorjaar van 2012 en verscheen eerder in mijn boek ‘Limiet gehaald’ en in een nieuwsbrief van de stichting Pijn-Hoop. Tot mijn geluk kan ik je zeggen dat ik deze hulpmiddelen niet vaak meer nodig heb, en zeker niet meer allemaal tegelijk. Toch is dit voor veel patiënten nog dagelijkse realiteit. Hopelijk kunnen ze net als ik destijds de humor er nog wel van inzien!

De inhoud van mijn blogs mag niet beschouwd worden als een medisch advies, diagnose of behandeling. Het is alleen bedoeld als informatie en geeft slechts mijn mening weer.

Wil je dit artikel delen of gebruiken in een tijdschrift, nieuwsbrief of website? Dat is prima, zolang je de volgende zin en een werkende link naar mijn website (www.boek-en-steun.nl) plaatst:
“Door Anna Raymann, fysiotherapeute, schrijfster, chronisch pijnpatiënt en deskundige met betrekking tot de sociale gevolgen van chronische pijn, Boek-en-steun”, auteur van:
“Lieve help! Steunen en gesteund worden bij chronische pijn en ander onzichtbaar leed”

Meer blogs vind je hier 

Ga (net als meer dan 1700 anderen) ook eens naar de Facebookpagina van Boek-en-steun, like ons en blijf op de  hoogte van alle nieuws, tips en adviezen.
Nieuw is de Besloten Facebook-groep; Chronische pijngroep Boek-en-steun, waar je met 2500 lotgenoten kunt chatten, vragen kunt stellen en steun kunt geven en krijgen.