Er kwam eens een vrouw bij me op het spreekuur met de klacht dat ze in de loop van de jaren steeds meer last begon te krijgen van haar linker bilspier. Ze was vorige week zeventig jaar geworden en tijdens haar verjaardagspartijtje hadden haar vriendinnen gezegd dat ze nu toch echt een keer naar de dokter moest om ernaar te laten kijken. Dus een week later zat ze tegenover mij. Wat haar het meest in de weg zat was dat ze altijd om vijf uur de krant uit de brievenbus ging halen aan het begin van de oprit, zo’n 15 meter lopen, en dat lukte haar nu niet meer. Nadat ik haar had onderzocht kwam ik tot de conclusie dat er niets ernstigs aan de hand was en deelde haar dit mede. Ik voegde er aan toe dat ze misschien iemand anders moest vragen om de krant op te halen of dat ze kon proberen de krant op een ander tijdstip uit de brievenbus te halen. Ze keek me moeilijk aan en zei: ‘Je bedoelt dat ik moet accepteren?’ Ja, inderdaad, dat bedoelde ik. Haar blik bleef moeilijk en het leek alsof ze het een hele vreemde suggestie vond.

Anders voelt afwijkend. Abnormaal. Je voldoet niet aan de norm.

Accepteren dat je iets niet meer kunt is een lastig fenomeen. Het betekent vaak dat je de dingen op een andere manier moet doen of helemaal niet meer moet doen. En dat is anders dan je gewend bent. Anders dan normaal. En anders voelt afwijkend. Abnormaal. Je voldoet niet aan de norm. Jouw eigen norm. Want wie bepaald die norm? Als je altijd gewend was om iedere zondag twintig kilometer te wandelen, maar je kunt dat niet meer omdat je heup versleten is, dan ben je boos. Boos omdat je het niet meer kan. Je zult tien kilometer moeten gaan lopen in plaats van twintig, of je moet zelfs besluiten om helemaal te stoppen met wandelen. En dat is anders dan normaal. Het is afwijkend. Abnormaal. Je voldoet niet aan jouw norm. Maar een ander gaat misschien wel iedere zondag twintig kilometer fietsen en snapt niet dat jij hier zo’n probleem van maakt. Want voor die persoon is twintig kilometer fietsen de norm, en niet twintig kilometer wandelen.

Je gaat kijken naar het halfvolle glas in plaats van het halflege

Wanneer je zoals ik, en vele anderen met mij, in een situatie terecht komt waardoor je de dingen niet meer kunt doen zoals je ze gewend bent, dan ga je vaak door een rouwproces heen. Eerst komt ontkenning. Ik wilde niet weten dat ik door de rug- en bekkenklachten niet meer kon werken tijdens mijn zwangerschap dus ik ging stug door. Totdat dit niet meer gaat. Dan word je boos. Boos op alles en iedereen om je heen. Gevolgd door vechten. Je vecht tegen de beperkingen. Maar ook dit levert je niets op. De beperkingen blijven bestaan en worden een steeds grotere vijand. Soms kan je vervolgens in een depressie raken. Je hebt van alles geprobeerd maar niets lukt. Ik ben zelf niet depressief geraakt maar zo richting de bevalling, toen ik zo goed als bedlegerig was, kon er amper nog een glimlach vanaf. Maar uiteindelijk, en dat kan heel lang duren waarbij sommige van de zojuist genoemde fases opnieuw terug komen, komt acceptatie. Of aanvaarding. Je accepteert/aanvaardt dat je deze beperking nu eenmaal hebt. Je gaat opeens kijken naar het halfvolle glas in plaats van het halflege. Je ziet in dat je nog best veel kunt met deze beperkingen maar dan op een andere manier. Je leert de dingen in het leven weer te waarderen. En je laat je oude norm steeds verder achter je. Want je creëert een nieuwe norm voor jezelf.

De nieuwe situatie is in sommige gevallen zelfs beter dan de oude

Waar wij eerst ieder weekend bij iemand op visite gingen, ontvangen we nu eens per maand visite bij ons thuis. Eerst voelden we ons daar bezwaard over. Het was abnormaal. Maar inmiddels zijn we hieraan gewend. Het voelt als normaal. Sterker nog, ik weet van heel veel dingen niet eens precies meer hoe we dat vroeger deden. Want ik heb de nieuwe situatie (nagenoeg) geaccepteerd. En die is in de meeste gevallen net zo goed als de oude situatie, soms zelfs nog wel beter.

Pas op voor de keerzijde van acceptatie

Maar al hoe belangrijk acceptatie ook is in welk rouwproces ten gevolge van verandering dan ook, er ligt ook een gevaar op de loer. Een keerzijde. En die keerzijde is dat acceptatie lui kan maken. Je legt je erbij neer. Het zal allemaal wel. Het is wel goed zo. In mijn geval moet ik hier erg op bedacht zijn. Want als ik mijn beperkingen volledig zou accepteren, dan zou ik nu allang die rolstoelbus besteld hebben en waarschijnlijk ook een scootmobiel. Maar dat is nou net even teveel van het goede. Want naast acceptatie moet ik ook vechtlust houden. Vechtlust om weer beter te worden voor zover haalbaar. En tegelijkertijd de huidige situatie accepteren zodat je leven tijdens het herstelproces ook nog wat waard is en niet alleen maar in het teken staat van beter worden. Dus naast dat ik de mevrouw op mijn spreekuur geadviseerd heb om de pijn in de bilspier te accepteren, heb ik haar ook een verwijzing gegeven voor de fysiotherapeut. En totdat de fysiotherapeut haar zo optimaal mogelijk heeft behandeld, laat ze nu de krant door haar man uit de brievenbus halen. Acceptatie en vechtlust. Naar mijn idee de twee beste vrienden om alles uit het (pijnlijke) leven te halen.

xxx Mammatien

Wie is MammaTien? Ze stelt zich zelf even aan je voor:

Hallo! Ik ben Mammatien, oftewel mama Tineke, en ik schrijf op mammatien.nl over mijn leven als moeder met bekkenpijn. Ik heb last gekregen van bekkenpijn tijdens de zwangerschap van ons eerste kindje. Ondanks dat ik hier bijna twee jaar later nog steeds last van heb probeer ik zoveel mogelijk uit het leven te halen. Met mijn blog hoop ik wat meer bekendheid te kunnen geven aan deze aandoening omdat er veel onwetendheid over is. Wil je meer van mij lezen? Dan ben je meer dan welkom op mammatien.nl.
xxx Mammatien