Het lot tarten

Toen Anna mij vroeg om een gastblog te schrijven, en met betrekking tot het onderwerp een aantal suggesties deed, sprong er voor mij eentje met kop en schouders bovenuit: kinderwens. Voordat ik hier verder op in ga zal ik mezelf eerst even voorstellen….

Hi, ik ben Suzanne (34) en ik heb net als twee miljoen andere mensen in Nederland pijn! Pijn aan mijn rug en bekken om precies te zijn. Die rugpijn die had ik altijd al, of nou ja, al zeker een jaartje of vijftien. Bekkenpijn kreeg ik er twee jaar terug bij cadeau tijdens de zwangerschap van mijn zoontje.

Zoals ik al zei, rugklachten heb ik al heel erg lang. Al vanaf mijn pubertijd hop ik van therapeut naar therapeut, altijd op zoek naar dé oplossing. Inmiddels weet ik dat die niet bestaat, maar ik heb er  dus wel wat jaartjes over gedaan om daar achter te komen. Ik had wel ingecalculeerd dat mijn zwangerschap gepaard zou gaan met extra rugpijn. Zo’n enorme buik zou mijn rug vast niet ten goede komen!

En inderdaad, extra rugpijn kreeg ik, maar met nog geen zes maanden op de teller liet mijn lichaam het ook op andere plekken afweten. Mijn heupen, bovenbenen, liezen, stuitje, op de vreemdste plekken kreeg ik pijn. De rest van mijn zwangerschap was ik uitgeschakeld.

Ik hield mezelf als troost voor dat ik er straks sowieso het leukste kind ter wereld voor zou krijgen en dat het na de bevalling slechts een kwestie van (weinig) tijd zou zijn voor ik mijn oude lichaam weer terug had. Bovendien zijn er natuurlijk wel meer vrouwen die een waardeloze zwangerschap beleven, dus die gedachte verzachtte het leed ook enigszins.

Dat leukste kind is gelukt! In juni wordt hij alweer twee en wat is het geweldig zo’n klein mannetje. Maar naast geluk heeft de afgelopen ruim anderhalf jaar voor mij ook in het teken van pijn, verdriet en frustratie gestaan.

Want nee, ik kreeg mijn oude lichaam helemaal niet terug! Sterker nog, het leek verder weg dan ooit! En dan heb ik het niet over de ‘buitenkant’. Want de kilo’s waren er in no-time van af gevlogen en ik was slanker dan ooit. Ik heb het over de pijn aan mijn rug en bekken die alleen maar heviger werd. Waar ik mijn zwangerschap nog volledig inactief had kunnen uitzitten, had ik nu een klein mannetje om voor te zorgen en dat ging he-le-maal niet.  Na een hele dag met hem alleen kon je me ’s avonds werkelijk bijna afvoeren, volledig gesloopt was ik. Hoewel hij echt nog niet veel meer woog dan een kilootje of vijf a zes, kon ik hem nauwelijks tillen. Al ik ’s morgens wakker werd dan zag ik er als een berg tegenop op om de kleine uit zijn bedje te moeten tillen, laat staan de hele dag door te komen.

Gelukkig had ik veel lieve mensen om mij heen die me kwamen helpen en soms nam een van de opa’s en oma’s de kleine voor een paar uurtjes mee, zodat ik weer even op adem kon komen. Maar dat wil je helemaal niet als moeder. Je wilt het zelf kunnen doen, niet afhankelijk zijn van anderen.

Waar ik ook veel verdriet van heb gehad is dat ik mijn zoontje steeds meer naar mijn vriend zag toetrekken. Begrijp me niet verkeerd, ik vond het prachtig om te zien hoezeer die twee op elkaar gesteld waren (en zijn!), maar ik voelde gewoon dat dit kwam doordat ik er niet altijd voor hem kon zijn. Ik schoot tekort. Zodra mijn vriend ’s avonds thuis kwam uit zijn werk, dan nam hij de zorg volledig over. Hij bracht de kleine naar bed en stopte hem in bad, ik zat meer in de ondersteunende rol van flesjes klaarmaken, kleertjes klaarleggen en het badje vullen, zolang ik maar niet hoefde te tillen.

Inmiddels gaat het al een aantal maanden behoorlijk goed met mij, en dat is fijn! Mijn oude ik is weer zo goed als terug, wat betekent dat ik eigenlijk alleen nog maar pijn in mijn rug heb en dat heb ik geaccepteerd! Ik heb mijn lichaam ontzettend goed leren kennen, mede dankzij een revalidatietraject in het ziekenhuis, en de pijn speelt niet langer de baas over mijn leven, ik heb zelf weer de touwtjes in handen.

Doordat het nu zo goed gaat begin ik ook steeds meer na te denken over een tweede kindje. Maar ik weet niet of ik het nog een keer aandurf. Tuurlijk, het gaat nu goed, maar mijn lichaam is en blijft erg kwetsbaar. Bovendien, ik heb nou eenmaal bepaalde ‘lichaamsfactoren’ die het vrijwel zeker maken dat ik het ook een tweede keer lichamelijk  te verduren zal krijgen. Opnieuw een zware zwangerschap vind ik nog tot daar aan toe, maar vooral die nasleep maakt me al bang bij de gedachte alleen. En misschien wordt het allemaal nog wel een tandje erger een tweede keer, of houd ik er voor de rest van mijn leven schade aan over. Het voelt een beetje als het lot tarten. We hebben het nu goed met zijn drietjes, we zijn gezond en gelukkig en dat is een groot goed. Aan de andere kant voelt het voor mij nog niet helemaal compleet zo, en zou ik een broertje of zusje voor mijn zoontje erg leuk vinden. Tja, en zo blijf ik wikken en wegen en vergeet ik bijna dat mijn vriend er ook nog wat over te zeggen heeft, los van het feit of het ons überhaupt gegeven is! We zullen zien wat de toekomst ons brengt, maar ons mooie, vrolijke mannetje neemt niemand ons meer af, I count my blessings….

Suzanne is pijncoach in opleiding en ervaringsdeskundige op het gebied van chronische pijn!   Op PijnL!ke deelt zij haar kennis en ervaring op dit gebied en laat ze bovendien zien dat pijn en een leuk leven heel goed samen kunnen gaan.
Zie voor meer blogs van Suzanne op http://pijnlike.com/