Hallo, ik heet Anna en ik ben een jankerd!
Zo, ik ben uit de kast. Na al die jaren mag iedereen het weten: ik ben een huilebalk. Ik heb al wat afgehuild in mijn leven. In mijn meisjesjaren zei mijn moeder altijd wanneer ik weer eens de tranen uit mijn kop lag te janken: “Och kind, bewaar je tranen toch voor later!” Wat ze eigenlijk bedoelde was dat een door mij begeerde jurk die ik niet kreeg, een feestje waar ik niet voor was uitgenodigd, of zelfs mijn heftige liefdesverdriet niet de moeite waard was om snikkend op mijn bed te liggen. Dat het later allemaal nog een stuk erger werd. Ik kon het me niet voorstellen. Nóg erger? Dat kón toch niet? Ik voelde me dan ook hoogst beledigd dat ze mijn verdriet niet serieus nam, waardoor ik woedend nog meer tranen met tuiten produceerde.

Inmiddels bijna 50 jaar verder, en zelf al heel lang ouder, weet ik dat mijn moeder toch wel gelijk had destijds. Het kan allemaal veel erger. Met name kinderen, en ziektes en dood van geliefden hakken er stevig in. Ik zou wel eens willen weten hoeveel hectoliter water er inmiddels door mijn hoofd gegaan is.
Eigenlijk vind ik het soms stiekem ook best wel lekker om te huilen. Maakt niet eens zoveel uit welke tijd van de dag het is, hoe akelig het weer wel of niet is, of hoe verdrietig de gebeurtenis.

Gelukkig bestaan er ook andere msoorten van huilen. Regelmatig mag ik zo hard lachen dat de tranen over mijn wangen rollen, maar daarnaast is het snotteren van emotie toch wel iets wat steeds erger en gênanter is naarmate ik ouder word. Echt waar, ik ben wereldkampioen in het laten rollen van emotionele tranen. Al bij de eerste de beste sporter die een medaille wint is het raak en een droevige film is natuurlijk kat-in-het-bakkie. Maar mijn sluizen gaan pas echt wagenwijd open wanneer het te maken heeft met een van mijn kinderen en hoe trots ik op hen ben. Toen mijn oudste dochter vorig jaar trouwde heb ik dan ook de hele dag gejankt. De héééle dag, hè. Dus niet zomaar even bij het uitspreken van het jawoord, zoals normale moeders dat doen, nee, echt de hele dag, zó gênant! Op elke foto sta ik met dikke ogen en zelfs mijn, met een vooruitziende blik, speciaal aangeschafte waterproof mascara was niet bestand tegen zoveel water.

Ook in periodes met veel pijn heb huil ik regelmatig. Het wérkt namelijk voor mij. Niet omdat ik er dikke, rode ogen van krijg, en soms als het heel erg is, zelfs migraine. Maar omdat het oplucht. Het helpt om mezelf wat minder zielig te vinden, het zorgt ervoor dat ik minder boos ben. In het Engels noemen ze het ‘having a pity party’ (een medelij-feestje houden). Nou, ik heb pity-parties gehad, hoor. Joh, daar had ik beter een evenementenbureau voor kunnen inhuren.

Maar weet je dat huilen heelt? Judith Nelson, psychotherapeute en ‘huil-onderzoeker’ vertelt: “Een goede huilbui werkt herstellend en zuiverend op onze geest. Het kan ons ons beter laten voelen en weer wat hoop laten krijgen”. Zie je wel, precies wat ik al dacht. Een goede huilbui is net wat je nodig hebt wanneer je emoties een beetje van de kook zijn. Ik ben dus gewoon altijd hartstikke gezond bezig!

Uit een ander onderzoek, dat in het St Paul-Ramsey Medisch Centrum in Minnesota werd gedaan door Dr William Frey, blijkt dat huilen weldadig is voor zowel lichamelijke als geestelijke pijn.  Tranen bevatten zelfs een soort natuurlijke pijnstiller. Dat is dus goed nieuws voor pijnpatiënten die graag een traantje laten zoals ik. Vaak wordt er tegen iemand die huilt gezegd: “Kom op, droog je tranen” of “Wees een vent, en huil niet”, maar dat is dus helemaal niet zo’n goed advies. Huilen kan je (chronische) pijn echt een beetje minder laten worden.

Als ik huil vanwege mijn pijn doe ik dat het liefst wanneer ik alleen ben. Ik val er dus niemand mee lastig, want in mijn eentje kan ik echt even lekker ‘los’gaan. Het doet me goed. Het helpt. Een klein beetje. Net als vele andere kleine beetjes me helpen, zoals het TENS-apparaat, warmte, afleiding en het een of andere pilletje.

Van mij mogen jullie dus allemaal huilen, als de pijn of de gevolgen van de pijn je even te veel worden. Je hoeft je van mij niet in te houden. Laat maar lekker rollen die tranen. Het houdt vanzelf wel weer een keertje op. (Als dat overigens niet het geval is, en je bent zo depressief dat je de hele dag huilt zoek dan professionele hulp!)
Een goede huilbui is dus niet alleen toegestaan, nee, je bewijst jezelf er zelfs een dienst mee. Ben dus af en toe eens lief voor jezelf en organiseer een goede, heerlijke, ouderwetse pity-party!

Zit je op Facebook en wil je net als 2000 andere volgers elke dag wel een tip over hoe om te gaan met chronische pijn, een nieuwtje, een inspirerende quote,

De inhoud van mijn blogs mag niet beschouwd worden als een medisch advies, diagnose of behandeling. Het is alleen bedoeld als informatie en geeft slechts mijn mening weer.

Wil je dit artikel delen of gebruiken in een tijdschrift, nieuwsbrief of website? Dat is prima, zolang je de volgende zin en een werkende link naar mijn website (www.boek-en-steun.nl) plaatst:
“Door Anna Raymann, fysiotherapeute, schrijfster, chronisch pijnpatiënt en deskundige met betrekking tot de sociale gevolgen van chronische pijn, Boek-en-steun”.  Auteur van:
“Lieve help! Steunen en gesteund worden bij chronische pijn en ander onzichtbaar leed”

En dan nog dit:
Dit blog is geschreven door Anna Raymann van Boek-en-steun. Wil je meer blogs lezen van Anna, of meer te weten komen over wat Boek-en-steun is en wat ze precies doet? Je vindt alles op de website www.boek-en-steun.nl. of wil je zelf een brandende vraag stellen? Je vindt ons hier.
Heb jij zelf chronische pijn en wil jij in een veilige omgeving contact hebben met meer dan 2500 lotgenoten, word dan lid van de Besloten Facebook groep Boek-en-steun.