Kwetsbaar

“Had u maar niet in een uitkering moeten raken”, dat was het antwoord dat ik kreeg van een UWV- medewerkster. Uiteraard was hier het één en ander aan vooraf gegaan… Ik was compleet in de war over mijn situatie en belde het UWV voor antwoorden. Ik kreeg een mevrouw aan de telefoon die mij niet verder kon helpen. Gefrustreerd, boos en vooral moe was ik. Ik reageerde het af op haar. Haar reactie daarop was dus: “Had u maar niet in een uitkering moeten raken.” Ik vroeg naar haar naam en zij hing op.

Uit een recent onderzoek van Ieder(in), LPGGZ, NPCF, kwam onder andere de volgende conclusie: ‘Voor instanties als de arbodienst, re-integratiebureaus, bedrijfs- en verzekeringsartsen is weinig waardering. Iemand met een arbeidshandicap wordt daar niet begrepen en niet serieus genomen.’ Uit eigen ervaring en die van anderen weet ik dat dit klopt. Iedereen met een chronische aandoening heeft minimaal één situatie meegemaakt waarin hij/zij gekwetst of beledigd is door een uitkeringsinstantie, (bedrijfs-)arts of re-integratiebureau. Dat zet mij aan het denken. Hoe kan dit toch? Zijn deze medewerkers er echt op uit om hun eigen klanten of patiënten bewust te kwetsen? Of is het omdat je als klant of patiënt heel kwetsbaar bent?

In mijn geval was het laatste aan de hand. Ziek worden, pijn, vermoeidheid, mijn baan en studie verliezen en een uitkering moeten aanvragen…. Dat deed nog al wat met mijn eigenwaarde, zelfvertrouwen en weerbaarheid. Het maakte mij heel kwetsbaar. Ik was in die periode dan ook niet alleen boos op het UWV, maar ook op mijn werkgever, collega’s, mijn arts en mijn re-integratiecoach. Iedereen wist wel iets te zeggen wat mij raakte, kwetste of beledigde. En ik? Ik zei niets. Ik ging daar in mijn eentje thuis boos over zitten zijn.

De opmerking van de mevrouw van het UWV was natuurlijk heel onprofessioneel. Dat had zij niet mogen zeggen. Maar het was wel een reactie op mijn toon. Ik had haar ook beledigd. Had ik haar verteld hoe ik mij voelde, dan had zij waarschijnlijk heel anders gereageerd. Ik had ook kunnen zeggen: “Ik zit in een hele moeilijke situatie en ik heb het gevoel dat niemand mij helpt. Nu zegt u mij ook niet verder te kunnen helpen. Wat moet ik nu?”

Het vraagt nogal wat moed om je open te stellen naar een ander. Zo was ik ook eens heel erg geraakt door een collega die mij een fijne middag wenste, toen ik na een halve dag werken naar huis ging. Een fijne middag? Ik ga thuis alleen, doodmoe en met heel veel pijn in mijn bed liggen. Ik was toen 50% ziek gemeld en zij wenste mij een fijne middag alsof ik vakantie had opgenomen. Deze collega was zich ongetwijfeld van geen kwaad bewust. Zij wilde vast gewoon een aardige opmerking maken. Ik heb er niets van gezegd. Ik had kunnen zeggen: “Dank je, maar het zal helaas geen fijne middag zijn. Ik heb heel veel pijn en moet naar bed om bij te komen.” Had ik dat toen maar gedaan. Mij open stellen en eerlijk vertellen hoe ik mij voelde. Niet alleen naar deze collega, maar tegen mijn gehele omgeving. Dan had ik vast veel meer begrip en steun gekregen en was ik minder boos geweest.

Ga jij op dit moment een periode door die jou heel kwetsbaar maakt? Sta dan elke keer als iemand jou beledigt of kwetst even stil bij waar dit gevoel vandaan komt. Waarom raakt deze opmerking jou? Als je het aandurft, stel je dan open naar de ander en vertel het. Misschien krijg je dan toch onverwacht het begrip en de steun die je zo hard nodig hebt.

Wil je meer weten over Kelly Nooij? Bekijk de website www.kellynooij.nl of bekijk en like de facebookpagina Kelly Nooij Coaching.

Boek-en-steun stelt slechts ruimte op haar website beschikbaar en is op geen enkele wijze verantwoordelijk voor de inhoud van dit gastblog.

Alle blogs van Anna vind je hier
Andere gastblogs vind je hier