Als je toevallig nog niet wist hoe het hoofdkantoor van Boek-en-steun er uitziet, dan kun je dat nu hiernaast zien. Op de foto zie je een van de kamers van de directie, op de foto verderop in dit verhaal zie je het andere kantoor.

Eerlijk gezegd hoef ik gelukkig niet altijd zo mijn stukjes te schrijven, maar het ‘werkt’ prima.

Wil je misschien ook wel eens weten hoe mijn werkdag voor Boek-en-steun er eigenlijk uitziet? (Als je nou zegt: “Mens, dat boeit me echt voor geen meter” moet je uiteraard vooral niet verder lezen).

Als schrijver van blogs, boeken en artikelen voor de website van Boek-en-steun en vele bladen, soms als spreker op een congres, bij een patiënten bijeenkomst of op een cursus, moet ik naast het schrijven en voorbereiden ook veel lezen en bekijken om op de hoogte te blijven van alle nieuwe ontwikkelingen, inzichten en behandelingen.

Met de super-de-luxe standaard van de foto kan ik prima vanaf de bank en vanuit bed werken. Evengoed is het dan belangrijk dat ik minimaal 5 minuten per uur iets anders doe, liefst rondlopen of wat oefeningen doen. Ook voor jou als lezer (ook jij de gezonde lezer die nergens last van heeft, ja ook jij!) een belangrijke tip tussendoor: wáár, en in welke houding je ook werkt, of dat nu zittend, staand of liggend is, je moet echt elk uur even wat andere bewegingen maken. Niet alleen zitten is ‘het nieuwe roken’, maar elke houding die je uren achter elkaar aanhoudt. Men ontdekt steeds meer hoe funest dit is voor onze gezondheid. Zeg dus later niet dat ik je niet heb gewaarschuwd.

Elke morgen is het voor mij een ‘verrassing’ hoe ik wakker word. Meestal weet ik dan al meteen of ik die dag vanuit bed zal gaan werken of gewoon naar buiten zal kunnen gaan. Ik raak er niet meer van in paniek, begin ook niet te balen zoals vroeger, omdat ik afspraken moet gaan afzeggen, of bepaalde dingen die ik me voor had genomen, nu niet meer kan doen.

Ik neem het voor kennisgeving aan, en probeer er ook de voordelen van in te zien. Dat lukt, afhankelijk van de pijn of andere problemen, de ene keer beter dan de andere, ik ben ook maar een mens natuurlijk. Gelukkig ben ik op zo’n dag meestal nog wel in staat om dan zelf voor mijn belangrijkste werkbehoeftes te zorgen zoals koffie, koffie, en….uh….. koffie.

Elke ochtend begint voor mij hoe dan ook met het checken mijn mailbox en van alle artikelen in mijn Facebook en Twitter tijdlijn. Dit doe ik ook lekker vanuit bed of ligstoel, en nog voordat ik het nieuws lees. Leuke mails krijgen meestal meteen antwoord. Bij de ‘zucht’-mails (waar ik wat minder zin in heb) zet ik een markering en hoop maar dat dit me tijdig genoeg aan het werk zet. De voor mij interessante artikelen zet ik in mijn Pocket-app om later nog eens rustig te bekijken. In de praktijk staan daar natuurlijk veel te veel artikelen in, je weet hoe dat soort dingen gaan. Af en toe als ik echt tijd over heb (in de trein bijvoorbeeld) pik ik er eentje uit en lees die dan door. Vaak is het zo interessant dat ik weet dat ik ér iets mee moet’, maar vaak blijft het daarbij. Het is gewoon te veel, al die info die we dagelijks over ons uitgestort krijgen. Het zal bij de meesten van jullie niet anders gaan. Maar ook als ik een ‘goede’ dag heb moet ik mijn activiteiten afwisselen met rust in de vorm van liggen. Ik drink dus liggend mijn koffie en thee in deze pauzes en check meteen even opnieuw mijn IPad  wat er intussen weer voor nieuws via mail, Twitter en Facebook is uitgespuugd.

Afhankelijk van mijn conditie van die dag zal ik horizontaal verder werken, of ik ‘mag’ naar de sportschool (3x per week) om mijn rug te oefenen, mijn spieren te versterken en om aan mijn conditie te werken. Na meer dan 10 jaar ga ik daar nog steeds met frisse tegenzin naar toe. Niks ‘verslavend’ zoals men je wil wijsmaken (“Als je het een tijdje doet kan je het echt niet meer missen”. Ja, ja. Mooi niet dus). Maar goed, ik beschouw het als tandenpoetsen: het hoort gewoon bij de routine van de dag en ik moet daar vooral niet over na gaan denken, want dan gaat het al gauw fout. En ik weet waarvoor ik het doe: het is voor mij een absolute noodzaak om mijn spieren sterk en mijn conditie optimaal te houden. De beloning is groot omdat ik minder pijn heb, en dat het aanzienlijk minder vaak zo mis gaat met mijn rug dat ik voor langere tijd aan bed en bank gebonden ben.
Bovendien, als iets niet leuk is, moet je het leuk máken. Dat is mij gelukt door ervoor te zorgen dat ik op dezelfde dag ga fitnessen als een van mijn vriendinnen. Om te beginnen is dat al een stok achter de deur. Natuurlijk, als het een slechte dag is moet ik afzeggen, maar ik kan niet afzeggen omdat ik geen zin heb. We oefenen niet samen, maar zorgen ervoor dat we tegelijk klaar zijn, zodat we dan gezellig kunnen bijkletsen bij een lekkere cappuccino. En raad eens, het lukt me zelfs om dat op dinsdag met de ene vriendin te doen, en op donderdag met de andere. Zo lukt het me om dit strakke oefenplan al ruim 10 jaar vol te houden, want voor een gezellig quality-time uurtje met je vriendin heb je dat natuurlijk wel over.

Meestal schrijf ik elke dag wel wat. Een blog, of een artikel, of gewoon een paar lange mails. Ik verkoop mijn boeken zelf, dus bijna elke dag moet ik boeken inpakken, adresseren en naar de post brengen. En vergeet die kl… administratie niet! Net als voor de meeste zzp’ers niet echt een gratis hobby die je cadeau krijgt bij de baan. Helaas ben ik daar ook de nodige uurtjes aan kwijt.
Soms moet ik naar een vergadering, b.v. voor ‘Pijn Samen’ en eens in de zoveel tijd mag ik ergens een lezing gaan geven. Dat is allebei natuurlijk niet in ons lokale buurthuis, dus moet ik in de auto of de trein naar Utrecht of iets anders centraals in Nederland (in België vaak naar Gent).

Enfin, ik zal jullie er verder niet mee lastig vallen, zo boeiend is het nu ook weer allemaal niet. Het enig wat ik er eigenlijk mee wil zeggen dat je ondanks je lichamelijke problemen heel goed kunt blijven werken. Het kost soms wat out-of-the-box denken, en wat hulpmiddelen, maar ik dank in elk geval God op mijn blote knietjes (en ik ben niet eens gelovig, kan je nagaan) dat ik chronisch patiënt ben in dit tijdperk en niet 20 jaar geleden toen we het zonder internet en IPads moesten doen.

Je weet misschien wel, -of misschien ook niet, maar dan weet je het nu-, dat Boek-en-steun een non-profit organisatie is. De opbrengst van de boekverkoop wordt gebruikt om alle onkosten te dekken, zoals daar onder andere zijn het in stand houden van de website, mijn reiskosten en het af en toe een beetje omkopen met een bloemetje of etentje van vriendinnen en familieleden die me helpen met de boekverzending. Ik verdien dus niks met mijn werk, maar ik ben heel blij ben dat ik iets gevonden heb waarmee ik me op een waardevolle manier kan bezighouden, en waarmee ik echt iets kan betekenen voor anderen. Natuurlijk zijn er ook dagen met teveel problemen om überhaupt te werken, zelfs niet vanuit bed. Het zij zo. Part of my life; ik heb het geaccepteerd als iets wat nu eenmaal bij mij hoort.

Eerder schreef ik dit blog over chronische pijn en werken met veel tips voor iedereen die ermee te maken heeft.

De inhoud van mijn blogs mag niet beschouwd worden als een medisch advies, diagnose of behandeling. Het is alleen bedoeld als informatie en geeft slechts mijn mening weer.

Wil je dit artikel delen of gebruiken in een tijdschrift, nieuwsbrief of website? Dat is prima, zolang je de volgende zin en een werkende link naar mijn website (www.boek-en-steun.nl) plaatst:
“Door Anna Raymann, fysiotherapeute, schrijfster, chronisch pijnpatiënt en deskundige met betrekking tot de sociale gevolgen van chronische pijn, Boek-en-steun”.  Auteur van: “Lieve help! Steunen en gesteund worden bij chronische pijn en ander onzichtbaar leed”

Meer blogs vind je hier 

Ga naar de Facebookpagina van Boek-en-steun, like ons en blijf op de hoogte van alle nieuws, tips en nieuwe blogs