Living hell

Vest aan, vest uit, van zweten naar bibberen en weer terug, een hartslag ver boven de honderd, hartkloppingen, ziek zwak en misselijk al dagenlang, darmen die overuren maken, honger maar toch haast niks wegkrijgen….
Dat is al rot en beroerd, maar het is vooral die vreselijke lichamelijke onrust en slapeloosheid die me tenslotte nekt. Twee dagen én nachten spook ik al door het huis, naar boven, even in bed proberen, liggen, rechtop, op de rand van het bed, van voren naar achteren wiebelen, toch maar weer rondlopen, naar beneden maar weer, in de stoel, naar het toilet, op de bank, voor het raam, naar de keuken, even liggen, toch maar weer zitten…… en maar blijven bewegen, als het niet met de benen is, dan toch met het bovenlijf, de voeten, de handen, het hoofd….

Ik onderhandel. Met niemand in het bijzonder………alsjeblieft, ik hoef niet eens te slapen, als ik maar alleen weer eens even rustig kan liggen……….alleen even rustig zitten dan misschien?………..please?

Wat is er toch in hemelsnaam aan de hand, waarom kan ik na 48 uur wakker zijn en bewegen nog steeds niet slapen? Ik lijk wel opgejaagd wild en waarom voel ik me zo ziek? Waarom werkt die extra slaappil die ik de tweede nacht nam om me alsjeblieft, alsjeblieft te laten slapen niet, en ook niet de valeriaantabletjes, die ik mijn wanhoop ook nog maar slikte in de hoop wat rust te vinden, dan ook nog maar twee paracetamol erin, dit alles naast mijn normale amitriptilyne. Shit, ik heb natuurlijk veel teveel gepakt en nu werkt het juist tegen elkaar in. Of zoiets? Kan dat?

Ik wil huilen, ik wil jammeren, ik wil schreeuwen, en uiteindelijk doe ik het ook: help me, íemand…….help me!

Na de tweede nacht toenemende ellende trek ik meteen om 8 uur bij de huisarts aan de bel en ik krijg het allerlaatste beschikbare plekje van die dag. Niet mijn eigen fijne dokter, maar een invalster. Ook dat nog! Even later zitten we voor haar en moet mijn lief het woord doen, want ik ben inmiddels zo kapot en emotioneel dat ik het niet meer kan.

Is er wat gebeurd de laatste tijd, heeft u iets meegemaakt, is er iets speciaals waar u mee zit; nee, nee en nee. Wanneer begon het, wat voelde u toen, wat slikt u?
O jee, nou moet ik gaan opbiechten wat ik in mijn radeloosheid allemaal naar binnen heb gegooid. Nu gaat ze me natuurlijk zeggen hoe stom dat was, en dat ik maar eens met alles moet stoppen, ook met koffie en thee, en maar eens flink moet gaan wandelen elke dag, en dan maar eens kijken hoe dat gaat.

Maar nee, niks van dat alles. Ze wuift alle pillen die ik opnoem meteen weg en zegt alleen: ik zie dat u ook methadon slikt? Ha nee, kom ik effen goed weg, want daar ben ik mee gestopt, zeg ik trots. Ze waren op, en ze deden volgens mij niet zoveel, dus neem ik ze maar niet meer.
Aha, zegt ze, wanneer bent u gestopt? Weet ik veel, vorige week of van het weekend, ik weet het eigenlijk niet precies, hoezo, ik slikte toch maar 5 mg?
Ik denk toch dat we bingo hebben, zegt ze, als ze die belachelijk hoge hartslag meet. Ga maar meteen even bloedprikken, met spoed, zodat we andere dingen kunnen uitsluiten, u krijgt iets rustgevends, neem dat maar meteen in. Ik ga een verslavingsarts bellen en ik bel u vanmiddag.

Het bloedprikken is opnieuw een hel, want ik moet een kwartier wachten en dat lukt me nauwelijks. Ik kan niet zitten, maar als ik sta, zak ik bijna door mijn hoeven. Ik kan gewoon niet geloven dat het stoppen met 5 mg methadon deze hel veroorzaakt. Er zijn mensen die meer dan 100 mg slikken. Hóe dan?

Eenmaal weer thuis wordt, ondanks de oxazepammetjes, de onrust met het uur erger en erger. Dit gaat helemaal fout, ik trek dit niet meer, kan alleen nog maar kermen en huilen. En bewegen natuurlijk, op en neer, naar voren en naar achteren en van links naar rechts. Kan iemand me alsjeblieft, alsjeblieft plat komen spuiten?

Mijn lief, ook inmiddels ten einde raad, kan het niet langer aanzien en -horen, wacht niet langer meer af en belt opnieuw de huisarts. Die vertelt dat mijn bloed helemaal in orde is en ze heeft net de verslavingsarts gesproken: dit móet het zijn, álle symptomen wijzen op ontwenningsverschijnselen. Ik moet onmiddellijk weer methadon gaan nemen; in een keer stoppen was onverantwoord. Ook al is het maar 5 mg, het is duidelijk dat mijn lichaam dat zo erg mist dat ik in deze heftige toestand terecht ben gekomen…..

Ik kan het nog steeds niet geloven, maar neem een van de tabletjes, die ik nog over had.
En het is onbeschrijflijk, maar binnen luttele uren komt mijn lichaam tot rust en even later slaap ik zelfs een half uurtje. Die nacht slaap ik voor het eerst weer bijna 5 uur aan een stuk. Ik voel me zoveel beter, het is gewoon een wonder. Hoe zo’n minuscule pilletje je lichaam zo kan ontregelen, maar dan ook weer zo snel kan resetten is bizar. Hoe heerlijk kan het opeens zijn om gewoon rustig te kunnen zitten. Stil op de bank kunnen liggen voelt nu opeens als de hemel op aarde.

Inmiddels zijn we dagen verder en gaat het goed met me. Ik slaap gewoon ‘s nachts en mijn armen en benen zijn weer rustig. Mijn hart klopt normaal en mijn temperatuur is stabiel. Maar al ben ik fysiek dan weer de oude, mentaal heb ik nog wat te verwerken, merk ik. Zo’n ervaring gaat je niet in de koude kleren zitten.

De huisarts belt me na het weekend en drukt me op het hart nooit, maar dan ook nooit zonder begeleiding te stoppen met opiaten, ook al gebruik je dan nog maar zo’n lage dosis. Want net als dat de ene persoon niks merkt van Corona en een ander er aan overlijdt, zo kan ook elk lichaam anders reageren op het stoppen met een opiaat. Dus binnenkort ga ik afbouwen, van 5 naar 4, naar 3, naar 2, naar 1, naar nul, heel geleidelijk.

Ik wil mezelf heus niet vergelijken met iemand die een veel intensievere detox moet ondergaan en ik heb nog oneindig veel meer bewondering gekregen vóór (én mededogen mét) mensen die grote hoeveelheden moeten afbouwen. Die dat in een klinisch traject van vele weken moeten doen. Diep respect!

Maar juist voor diegenen die ook denken dat ze gewoon wel met lage doses kunnen stoppen, schrijf ik mijn verhaal op. Het is een akelige les die ik heb geleerd, daarom geef ik hem aan jullie door. Wat je ook moet verminderen, afbouwen, of stoppen, doe het alleen onder begeleiding van een deskundige. Zodat je niet door die hel hoeft waar ik doorheen ging. Ik heb het gedaan zonder nadenken. Geen secónde kwam ik op het idee dat mijn ziek zijn iets te maken had met dat pilletje, dat ik enkele dagen tevoren niet meer genomen had. Zelfs in mijn diepste ellende is dat niet bij me opgekomen.

Tenslotte rest mij alleen nog grote dankbaarheid:

• voor het feit dat mijn dieptepunt op vrijdag was en de huisarts nog bereikbaar was. Een dag later zou het een ambulance en wellicht opname zijn geworden.
• Voor de (inval) huisarts die zo adequaat handelde
• Voor mijn lief, die bij mij was. Ik weet niet wat er anders gebeurd zou zijn..….
• Voor mijn lieve pijnmaatjes uit ons appgroepje, die mij afleidden en steunden.
• Ten slotte ben ik achteraf toch ook heel dankbaar dat het ‘slechts’ ontwenningsverschijnselen waren die mij in de ellende stortten. Omdat de remedie snel en voorhanden was. In de lange wakkere nachten heb ik heel veel tijd gehad om een heleboel andere -veel lastiger op te lossen- oorzaken te bedenken, maar dat kan ik  nu gelukkig allemaal loslaten.

Ik heb lang geaarzeld of ik dit verhaal wel wilde vertellen. Ik ben een keurige hardwerkende vrouw, een vrolijke oma. Maar opeens was ik zomaar een junk uit zo’n tv-programma. Om dat beeld van Anna, de voorvechtster voor pijnpatienten, als junk aan iedereen voor te schotelen is niet mooi en zelfs beschamend. Maar toch doe ik het, mede op aanraden van mensen om me heen, omdat ik het belangrijk vind om anderen te waarschuwen en te behoeden voor wat ik heb meegemaakt. Nu moet ík alleen nog even op de juiste manier van het spul af zien te komen. Maar dat gaat me lukken!