Hoe vaak excuseer jij je voor je chronische pijn?
‘Sorry!”
‘Sorry dat ik een slagveld in de keuken heb achtergelaten en ik het niet meer kan opruimen’.
‘Sorry dat ik vanavond niet met je mee kan’.
‘Sorry dat ik zo veranderd ben als persoon’.
Sorry dat ik er niet altijd voor je kan zijn als je me nodig hebt’.

Alsmaar ‘sorry’ omdat je je steeds maar weer schuldig voelt omdat je niet alles meer kunt doen, niet altijd mee kan naar verjaardagen, niet met je kind kunt stoeien, niet meer veel andere dingen die je allemaal gewoon deed toen er nog niets aan de hand was. Maar weet je wel dat je daarmee belangrijke signalen uitzendt naar de mensen om je heen? Signalen die aangeven hoe je zelf je chronische pijn ziet, en hoe de maatschappij aankijkt tegen mensen met lichamelijke beperkingen?

Het is onze schuld dat we pijn hebben en we moeten ons verontschuldigen omdat we de mensen om ons heen tot last zijn. Het woord ‘sorry’ houdt immers fout en schuld in zich. Het impliceert dat je iets ergs hebt gedaan, dat je daarvoor moet verontschuldigen, en dat je berouw hebt en om vergeving vraagt. ‘Het spijt me’ is een verlengstuk van je schuldgevoel omdat je ‘ziek’ bent. Eigenlijk zeg je: ‘Het is mijn schuld dat ik ziek ben. Het is mijn schuld dat ik jou tot last ben. Het is mijn schuld dat ik chronische pijn heb, en dat ik daardoor beperkt ben. Vergeef me alsjeblieft dat ik zo’n hopeloos geval ben’.

Maar het komt toch niet door jou dat je ‘ziek’ bent? De beperkingen waar jij je voor verontschuldigt  zijn toch niet zondig of moreel verkeerd? Je geeft verkeerde signalen af als je alsmaar ‘het spijt me’ zegt, alsof je ergens berouw van hebt.

Wat zeg je nu eigenlijk, of wat bedoel je te zeggen als je zegt ‘Het spijt me’?
Ik vraag dit omdat er een andere betekenis is van ‘het spijt me’ is, die heel wat toepasselijker is voor de situaties waar jij mee te maken hebt. ‘Het spijt me’ kan namelijk ook een uitdrukking van medeleven zijn. We zeggen soms ‘het spijt me’, als iemand een geliefde heeft verloren of als er iets anders ergs heeft plaatsgevonden. Mensen zeggen tegen ons wel eens: ‘het spijt me dat je zoveel pijn hebt’, in de zin van ‘ik vind het heel rot voor je’. En dan horen wij daar echt niet in dat zij zich verantwoordelijk voelen voor onze pijn, natuurlijk niet! Ze bedoelen alleen maar te zeggen dat ze het heel vervelend voor ons vinden en dat ze wilden dat ze er iets aan konden doen. Met hun ‘het spijt me’ willen ze hun medeleven uitdrukken, met ons en met het feit dat die pijn ons leven soms zo moeilijk maakt.

Misschien kunnen we het woord ‘sorry’ veel meer in die betekenis gaan zien en gebruiken. Met ons ‘sorry’ geven we aan dat we ons ervan bewust zijn dat onze pijn en beperkingen ook invloed hebben op het leven van ons gezin, onze familie en vrienden. Met ons ‘het spijt me’ erkennen we dat de mensen om ons heen ook vervelende consequenties ondervinden van onze pijn.

Als we kunnen leren hoe we ‘sorry’ moeten zeggen zonder dat dit impliceert dat we ons schuldig voelen of alsof het onze fout is dat we chronische pijn hebben, dan denk ik dat we het best op een goede manier kunnen gebruiken. Ik heb er goed over nagedacht hoe je het woord kunt laten klinken zodat duidelijk is dat we ons niet verontschuldigen voor onze pijn, ons lijf, of onze beperkingen, maar dat het ons verdriet doet hoe dit alles invloed heeft op de mensen om ons heen. We excuseren ons dan niet voor onze ziekte, maar we zeggen alleen dat we het rot vinden dat onze geliefden nadelen in hun leven moeten ervaren ten gevolge van een situatie, die NIEMANDS SCHULD IS!

‘Het spijt me dat jij die taken van me moet overnemen omdat ik ze niet kan doen. Ik weet dat het veel werk is’.
‘Ik heb vandaag te veel pijn om vanavond mee uit te gaan. Het spijt me dat jij nu alleen moet gaan’.
‘Het spijt me dat jij moet wennen en je aanpassen aan een andere partner en een ander leven dan je vroeger had’.
‘Ik wou echt dat ik je hiermee had kunnen helpen. Ik vind het heel rot dat je dit nu alleen moet opknappen’.

Het verschil is helemaal niet zo groot, maar ik hoop dat je toch snapt wat ik bedoel. We moeten niet meer toegeven aan de behoefte om steeds ‘het spijt me dat ik pijn heb’ te zeggen. En we moeten ophouden om de mensen om ons heen te laten denken dat we ons schuldig voelen omdat we een aantal dingen niet meer kunnen doen.
Misschien kunnen we zo op een subtiele manier de manier waarop we over onze pijn praten gaan veranderen!

Wat denk jij ervan? Laat het weten in een reactie.

De inhoud van mijn blogs mag niet beschouwd worden als een medisch advies, diagnose of behandeling. Het is alleen bedoeld als informatie en geeft slechts mijn mening weer.

De 25 beste cadeautjes voor iemand met chronische pijn: bit.ly/1tFfV6A

Ook een mooi cadeau, voor jezelf of juist voor een ander: Anna’s boek ‘Lieve Help!’
Je vindt hierin heel veel tips en adviezen, alle do’s en don’ts,  met betrekking tot het leven met chronische pijn, voor zowel de persoon met pijn, als ook voor de mensen om hem of haar heen.
Het boek heeft sinds zijn verschijning alleen maar 5****** recensies gehad, zowel van pijnpatiënten en de mensen om hen heen, alsook van (pijn)artsen, psychologen en therapeuten.
Bestel jouw eigen exemplaar van ‘Lieve Help’ hier.
Lees meer over ‘Lieve Help’ hier

Wil je dit blogartikel delen of gebruiken in een tijdschrift, nieuwsbrief of website? Dat is prima, zolang je de volgende zin en een werkende link naar mijn website (www.boek-en-steun.nl) plaatst: “Door Anna Raymann, fysiotherapeute, schrijfster, chronisch pijnpatiënt en deskundige met betrekking tot de sociale gevolgen van chronische pijn, Boek-en-steun”.  Auteur van: “Lieve help! Steunen en gesteund worden bij chronische pijn en ander onzichtbaar leed”

Meer blogs vind je hier 

Ga ook eens naar de Facebookpagina van Boek-en-steun, like ons en blijf op de hoogte van alle nieuws, tips en adviezen.

Je kunt ook lid worden van onze besloten groep, waar je steun kunt ervaren van ruim 2500 lotgenoten!