Keuzestress

7 lastige keuzes voor een chronisch (pijn)patiënt

Als je chronisch (pijn)patiënt bent zijn er een hoop dingen waar je doodmoe van wordt.  Daarbij denk je misschien niet als eerste dat die vermoeidheid veroorzaakt wordt door de keuzes die je steeds moet maken. Toch is het steeds maar weer afwegen maken ook iets wat harstikke veel energie kost. Als je de zaken ten opzichte van je eigen gezondheid en je relaties zo goed mogelijk  wilt organiseren, is dat voortdurende afwegen bijna een full time baan. En dan ook nog eentje waar je echt nooit op hebt gesolliciteerd!

Hoe ga jij om met de hieronder volgende keuzes waar we regelmatig voor staan?

  1. Praat je over je pijn en/of andere symptomen of hou je je mond?
    Dit blijft een moeilijk dilemma. Of we onze familie of vrienden nu persoonlijk spreken of wanneer we met hen bellen of mailen: steeds weer moeten we beslissen of we éérlijk antwoorden, of dat we liever maar snel ‘prima’ roepen als antwoord op de vraag hoe het met onze pijn gaat. Als we eerlijk zijn over onze klachten lopen we het risico dat sommige mensen afstand gaan nemen. En ook al doen ze dat niet, dan staan ze toch vaak al een oordeel klaar of gaan ze ons anders behandelen.
    Als je je ‘nep’-gezond voordoet en zegt dat het goed gaat loop je grote kans dat je dan ook niet de steun en hulp krijgt waar je wellicht behoefte aan hebt. Bovendien snapt de ander dan niet meer waarom jij bepaalde dingen niet kunt doen en dat kan weer nieuwe problemen opleveren.
  2. Zoeken we altijd de grens op van wat we lichamelijk aankunnen, of spelen we op ‘safe’?
    Soms is het zo frustrerend om niet meer te kunnen doen wat je vroeger met gemak deed, of om te zien dat je zus of je vriendin dat wel gewoon allemaal nog doet, dat je bewust of onbewust op een gegeven moment over je grenzen heen gaat. Op een dag ben je het zo zat, dat je je lichaam dwingt om toch met je dochter te gaan winkelen, of om desondanks op dat feestje een dansje te maken. Met alle vervelende gevolgen vandien waarschijnlijk.
    Van de andere kant, als je altijd voorzichtig bent komt je lichaam vast te zitten in een bepaald stramien, waarbij het ‘ongehoorzaam’ zijn steeds grotere gevolgen zal hebben. Het gevaar is dan dat, doordat je steeds net onder je grenzen blijft,  je ook steeds onder je mogelijkheden blijft en op den duur wellicht steeds minder zult kunnen.
  3. Moeten we strijdbaar het gevecht blijven aangaan en koste wat kost proberen weer beter te worden, of moeten we ons bij onze situatie neerleggen?
    Altijd maar vechten is zowel fysiek als geestelijk doodvermoeiend, en leidt waarschijnlijk tot niks. Maar ons lot accepteren en toegeven dat dit zo de rest van ons leven zo zal blijven, lijkt toch ook geen goede keuze.
    In deze situatie is het een uitdaging om de gulden middenweg te vinden. Het kost wellicht wat tijd, maar je kunt op een gegeven moment je gezondheidstoestand accepteren, en tegelijk blijven zoeken naar mogelijkheden om deze te verbeteren. Daarnaast moet je dan ook nog eens op zoek gaan naar nieuwe bezigheden, uitdagingen en dromen om je leven weer waardevol te maken, ondanks je pijn. Tegelijkertijd moet je natuurlijk ook je ogen en oren open houden voor nieuwe opties om je pijn te verminderen. Dat alles tezamen zal de nodige energie kosten, maar dat levert dan als het goed is tenminste wel wat op!
  4. Als we nieuwe klachten erbij krijgen, moeten we die dan negeren of moeten we er meteen mee naar onze (huis)arts?
    Ook dit is weer een moeilijk dilemma. Van de ene kant zijn we bang door onze arts voor een hypochonder of aansteller te worden aan gezien, die voor elk wissewasje naar de dokter rent. Als onze dokter ons gaat zien als iemand, die zo gefocust is op de pijn/ziekte dat elk nieuw pijntje meteen paniek veroorzaakt, krijgen we waarschijnlijk niet meer de aandacht die we van hem of haar nodig hebben.
    Van de andere kant kan het natuurlijk best wel om iets gaan wat helemaal niet zo onschuldig is. Stel je voor dat we ons stoer hebben gehouden en er niet naar hebben laten kijken, terwijl later blijkt dat het begin is van iets als kanker, of een andere ernstige, progressieve ziekte.
    Het is zeker niet gemakkelijk om goed naar je lichaam te blijven luisteren en de juiste afwegingen hierin te blijven maken.
  5. Volgen we het behandelplan dat ons door onze arts/specialist/therapeut is opgelegd, of proberen we ook alternatieve en onconventionele behandelmethodes?
    Ga maar eens een dagje het internet op en je zult tientallen behandelmethodes vinden voor jouw pijn/symptomen. Weet je dat iedereen, echt iedereen, zomaar een website kan (laten) maken, daar de meest mooie verhalen op kan gooien over wonderbaarlijke genezingen, en ons per Ideal of creditcard kan laten betalen voor pillen, drankjes,  een boek of een dvd met de grootste rotzooi? Het is schandalig dat er op zo’n manier misbruik wordt gemaakt van mensen die wanhopig zijn, maar het gebeurt aan de lopende band.
    Tegelijkertijd is het zo dat iedereen al wel eens een verhaal heeft gehoord over iemand die door een alternatief genezer, bij een magnetiseur of met bepaalde medicijnen van zijn of haar pijn is verlost. Die dingen gebeuren echt, helaas meestal alleen bij anderen.
    In sommige gevallen gaat het niet om oplichters of kwakzalvers waar je van hoort, maar om goed opgeleide artsen, die met onconventionele therapieën of operaties vanuit een privékliniek (wellicht in het buitenland) heel wat successen op hun naam hebben staan. Je moet er meestal zelf flink de beurs voor trekken, en de behandeling is vaak ook niet zonder risico.
    Wat is wijsheid hierin? Ook hier kan het wikken en wegen ons doodmoe maken.
  6. Vragen we om alles voor hulp? Ook voor dingen die we eigenlijk wel zelf kunnen doen, maar die wel moeizaam gaan en meer pijn opleveren? Of bewaren we onze ‘hulppotje’ en gebruiken dit alleen voor wanneer ons iets echt niet lukt?
    Natuurlijk wil je de mensen om je heen die jou willen helpen niet overbelasten. Dat pleit ervoor om de dingen die je, al is het moeizaam kunt doen, te doen, ook al moet je daar naderhand een prijs voor betalen. Van de andere kant is het zo dat als men ons iets ziet doen, men  vaak concludeert dat we dat altijd zelf kunnen doen.
    Zelfs wanneer men ons iets triviaals ziet doen als met een cappuccino op een terrasje in de stad zitten,  dan denkt men vaak dat we dan verder ook alles kunnen doen wat andere mensen ook doen. Mensen denken in het algemeen maar in twee opties: Of je bent ziek of je bent gezond.
    Dit maakt de afweging met betrekking tot het vragen van hulp soms zo ingewikkeld (en dus vermoeiend)!
  7. Hoe verdelen we de weinige energie die we hebben?
    Gebruiken we onze energie voor taakjes zoals de was of voor iets waar we persoonlijk blij van worden? Voor degenen die niet blij worden van een schone was is dit vaak een moeilijke keuze.

 

Keuzes, keuzes, keuzes, elke dag maar weer.
Hoe gaan jullie hiermee om?
Reageer hieronder en laat weten welke keuzes jij moeilijk vindt of hoe jij deze zaken hebt opgelost.

 

bloemetjes

De inhoud van mijn blogs mag niet beschouwd worden als een medisch advies, diagnose of behandeling. Het is alleen bedoeld als informatie en geeft slechts mijn mening weer.

Veel meer over chronische pijn en relaties vind je in het boek  ‘Lieve Help!’
Hierin heel veel tips en adviezen, alle do’s en don’ts,  met betrekking tot het leven met chronische pijn, voor zowel de persoon met pijn, als ook voor de mensen om hem of haar heen.
Het boek heeft sinds zijn verschijning alleen maar 5****** recensies gehad, zowel van pijnpatiënten en de mensen om hen heen, alsook van (pijn)artsen, psychologen en therapeuten.
Lees meer over ‘Lieve Help’ hier

Wil je dit blogartikel delen of gebruiken in een tijdschrift, nieuwsbrief of website? Dat is prima, zolang je de volgende zin en een werkende link naar mijn website (www.boek-en-steun.nl) plaatst: “Door Anna Raymann, fysiotherapeute, schrijfster, chronisch pijnpatiënt en deskundige met betrekking tot de sociale gevolgen van chronische pijn, Boek-en-steun”.  Auteur van: “Lieve help! Steunen en gesteund worden bij chronische pijn en ander onzichtbaar leed”

Meer blogs vind je hier 

Wil jij maximaal een keer per kwartaal een mailtje ontvangen met nieuwtjes en tips, vul dan je mail-adres hier in. Je kunt natuurlijk ook altijd weer met 1 muisklik afmelden.

 

Over de auteur
Lees hier meer over Anna op deze site: 'Wie is Anna?'
  1. Marian Brands

    Heel herkenbaar! Ik heb fibromyalgie en schrijf een column in de Fesmagazine het patientenblad van de Fibromyalgiepatientenvereniging . Mijn aankomende column die in het eerstvolgende nummer van het blad komt gaat over keuzes maken. Dat is heel toevallig! Ik loop er steeds tegen aan! Heel moeilijk en iid vermoeiend!

    • Anna

      Hallo Marian,
      Wat een toeval inderdaad, maar misschien ook weer niet omdat iedereen met onzichtbare pijn daar steeds weer tegenaan loopt.
      Succes met je column en tot een volgende keer maar weer.
      Anna

  2. martine Beens

    Zeker heel herkenbaar.
    Ik leef al 10 jaar met pijn, de pijn is er altijd op een zeurende manier maar ik heb ook pijn aanvallen die 2 tot 3 dagen duren. De pijn is dan zo hevig dat ik morfine neem. Deze pijnaanvallen heb ik wekelijks.
    Ik heb veel over chronische pijn gelezen en daar heb ik heel veel aan gehad. Het te accepteren duurt jaren en gaat met vallen en opstaan. Het belangrijkste is op voor jezelf een manier te vinden om toch een voldaan leven te hebben. Je wereldje wordt heel klein maar dat vind ik niet erg en met mijn naasten probeer ik er iets van te maken. Ik ben met hele kleine dingen al blij. Positief zijn is heel belangrijk want van negatief denken wordt het niet beter.

    • Anna

      Hallo Martine,

      Hartelijk dank voor je reactie op de website van Boek-en-steun. Wat ontzettend goed hoe jij al geleerd hebt om met je pijn om te gaan. Je noemt echt een paar heel belangrijke zaken die jij al heel goed voor elkaar hebt. Complimenten van mij dus, maar vooral heel goed voor jezelf want op die manier alleen lukt het je om een waardevol leven te kunnen leiden. Iemand die dat niet kan en gefrustreerd en boos blijft, en alleen maar kijkt naar wat hij of zij allemaal niet meer heeft zal uiteindelijk eenzaam en verbitterd raken.
      Dus nogmaals, dikke pluim op jouw hoed dat je dit voor elkaar hebt zover. Ik weet hoe moeilijk dat toch af en toe is, en hoe je jezelf toch steeds weer opnieuw hiervoor moet oppeppen.
      Ik wens je daar heel veel sterkte mee. Veel liefs van Anna

  3. Gina

    Wat een herkenbaar stukje.
    Al jaren loop ik met pijnklachten, echter waren die klachten wel te behappen. Als ik dan over mijn grenzen was gegaan, was het een kwestie van even een paar dagen rustig aan, en dan ging het wel weer. Even met vriendinnen shoppen oid was hier door nog wel mogelijk.
    Sinds begin dit jaar is er echter een aanzienlijke verandering gekomen. Door een val van de trap was er een wervel gebroken. Door slechte behandeling is die Wervel uiteindelijk ingezakt en is er de nodige zenuwschade ontstaan. Gevolg…. Krachtsverlies in beide benen en 24 uur per dag zenuwpijn uitstralende vanaf mijn onderrug naar mijn beide voeten.
    Fietsen lukt niet meer, lange wandelingen gaan niet meer en verder zijn er heel veel activiteiten die domweg niet meer lukken vanwege de pijn…
    In het begin was de prognose ondanks alles nog vrij goed. Inmiddels moet ik rekening houden met blijvend arbeidsongeschikt…

    En ook ik merk ondertussen dat ik het erg moeilijk vind om een ballans te vinden in het wel of niet aangeven van de pijn… Of in het wel of niet doorzetten van de activiteiten. Wanneer neem ik rust (want rust roest… Toch??) Wanneer ga ik toch door de pijngrens…

    Hulp vragen vind ik nog steeds erg moeilijk.
    Mijn vriendenkring is erg klein geworden… Deels ben ik daar zelf ook verantwoordelijk voor. Aangezien ik niemand tot last wil zijn. Ik wil ook niet steeds bellen en aangeven dat ik nog steeds veel pijn heb en dat er geen verandering in de situatie zit… Dus ik neem zelf minder contact op… Er zijn een paar vriendinnen die zelf ook met lichamelijke klachten te kampen hebben, en zij steunen mij door dik en dun. Daar naast heb ik een schat van een vriend, die in een blik op mij precies weet hoe ik me voel. Daar ben ik dan ook erg dankbaar voor.

    Inmiddels heb ik hulp gevraagd bij een revalidatie centrum. Aangezien ik merk dat ik steeds meer in de sip-modus kom. Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen om pijnklachten te verminderen.

    Kortom…. Ik ben nog steeds zoekende in het hoe om te gaan met de pijn…

    Groetjes Gina

eskişehir eskort - eskort - eskort mersin - macbook onarim - bursa eskort - instagram volgers kopen gratis